Zielenhuid

Bij mezelf zijn en bewuste eenzaamheid… wat kan mij dat deugd doen maar ook soms zo moeilijk zijn.  Een uitdaging om er écht voor te kiezen en dat genoeg te laten zijn.
Het is vooral moeilijk als ik opgeslokt word door de gejaagdheid van de wereld en alles wat er te doen is. Maar het voelt heel logisch als ik me verbind met het leven en de natuur. Dan weet ik wanneer het tijd is.

Het doet me denken aan het boek de ‘Ontembare vrouw’ (Clarissa Pinkola Estés) waarin wordt gewezen op de ‘menselijke’ tijd en de ‘wilde’ tijd.  Als de ‘wilde’ tijd in ons kan leven, kan ze ons kalmeren, ons wakker schudden, ons laten dansen en laten rusten.  Die tijd is volgens de schrijfster een deel van onze zielenhuid; een pels die ons en het wilde, natuurlijke leven omhult.

Voor mij voelt het als afkicken van externe prikkels en ontgiften van onrust en drukte. Dat kan in eerste instantie heel ongemakkelijk aanvoelen, een beetje verstikkend of net alsof ik me in een leegte laat zinken. Maar het is evenwel heerlijk om daarin de ruimte en vrijheid te ervaren.  Het is alsof ik in een ‘niet weten’ kom van waaruit alles kan geboren worden, als een soort creatief proces. Als een diepe rust en omhulling waarin ik helemaal kan ‘zijn ‘, en waarin het ‘ik wil wel maar kan niet’ gevoel verdwijnt.

Een prachtig verhaal over dit proces is ‘Zeehondenhuid, zielenhuid’ uit het boek dat ik daarnet al vernoemde, waarin het als een terugkeren naar huis wordt benoemd, het wilde huis, het zielenhuis.

De zeehond is een symbool voor de wilde ziel. De zeehondenhuid of zielenhuid staat in het verhaal symbool voor een toestand die bezield is en verbonden met de wilde natuur. In die huid voel je je volkomen thuis. Als je daarentegen te lang van jouw zielenhuid verwijderd bent, dan wordt je vermoeid, blijf je maar doorgaan,  en verschrompel je. Jouw huid aantrekken is jouw ziel laten thuiskomen in jouw lichaam, in jouw leven… is terugkeren naar huis en thuis zijn in jezelf.

Dat terugkeren naar huis kan voor iedereen iets anders zijn. Het is de remedie tegen uitgeputheid en het ‘all over the place’ zijn.

[1] “Wanneer een vrouw te lang van huis is, is ze steeds minder in staat zichzelf in het leven voort te bewegen. Vandaag de dag heet het ‘burn-out’ maar het is meer dan dat, het is de hongerende ziel. Dan is er maar één uitweg; dan beseft de vrouw dat ze -niet misschien, eventueel, een beetje- naar huis moet terugkeren.”

Er bestaan vele manieren om terug te keren naar huis of thuis te zijn.
Een tijdje bij een stroom zitten, naar de zonsopgang kijken, dansen, bewust ademen, met je handen in de aarde woelen, een baby vasthouden, bidden…

Maar op de één of andere manier wekt dit bij velen weerstand op en wordt dit uitgesteld naar een later moment. We hebben allen onze methoden en patronen om weg te blijven maar als we onze wilde cycli hervinden, kunnen we niet anders.  

Als het tijd is, is het tijd.
Tijd om ruimte te maken voor onze thuis in ons leven en onze zielenhuid aan te trekken of aan te houden… een heerlijke warme pels voor deze periode.  ♥

[1] Uit de Ontembare vrouw van Clarissa Pinkola Estés p.304